@$! Radio $@!

Now it's more than an year and I haven’t yet jot down anything about  the biggest hobby I am following with so much of passion and dedication.

Listeners/Readers who are waiting for this blog, poking me on this quite often ... this one is especially for you all!

Love you all for being much supportive, inspiring and most importantly digesting me on air for all the shows till now and much more to show up...

****************************************************************************************************************

Being creative is one thing and be in the creative process is another. I guess I have always enjoyed being one and be in one! This must have been my driving force to join Radio after I moved to US considering I have potential time to utilize for myself or allow myself to explore new challenges in the field of creativity.

I lucked out to join live Radio station for weekly shows. I had sort of an idea how I may initiate on it, what kind of theme shows I may handle and so on and so forth. After couple of shows and listeners response, I started noticing the power of being in media. Day by day I become more and more aware on words I spell and topics I handle. I just love the process of challenging myself to handle diverse facets in show. More than that I love the way I am grooming up with all the dimensions of life and giving righteous measurement to my sensitivity and belongingness.

I had enjoyed listening Radio and have learned a lot from classic radio shows since my childhood. I was really fortunate to listen to such shows and be the part of time frame where Radio was still classic and effective media. More than TV serial or theatre actors, I always find RJ’s being much more a part of creation in all the ways, considering its hobby and spending much lesser time for it. This is one media where you have freedom to touch people and grow yourself. When I started, probably the only thought I had was I would like to be RJ for some time in my life. Now, when I look back I find the path is just splendid! That is not just keeping me active or to look for more information, aspects but also engaging me to work on myself every now and then. Making me privilege to meet creative minds and celebrities rocking in most fields!

Sometimes it does become exhaustive, when need to manage the circus of bread and butter and committed hobby. However, listeners inspire by appreciating knowledge, research, enthusiasm, energy and most importantly confident handling and flow of topic. They also make sure; they warn when I slip up while handling topics. This has given me immense love from listeners. All of it just make me more and more vigilant and help moving on to be purist.

The more I work on it, the more I get satisfied feeling after the show. Each and every show becomes distinct to me. It doesn’t allow me to get bore or stagnant. It makes me get rid of lot of anxiety that I have even otherwise to most of the situations. Sometimes, we know most of the things by fact to live life happily, yet its experience which make us pursue to be habitual. I had always learned when you have put the efforts for anything; make sure you do not allow anyone to lose your confidence. I guess it was radio work made me realize, how I should not lose my head and space. Most facts just snap at me and the seed of it grows subconsciously and I found myself grown up for next show.

For no reason, now I have started enjoying myself more and more and this journey is unfolding many a truths… when I enjoyed the most, people around me enjoy the most, when I approach topic with due diligence, people out there found me most influential. List will not end as it continues. Craving to dig more is just astounding. Many beliefs, assumptions are breaking…it’s getting merrier.

This expedition is not only making me more disciplined, dedicated, and optimistic but also helping me to serve. I enjoy shows more when serving feeling arouses. I become more peaceful and allow myself to surrender to divine power then. Quest is unremitting, making me more alive, truthful, blissful and graceful!



Do you know you can listen to my radio shows live on funasia.net 1110AM on Thursday and Friday 10-11 CNT time?
You can also listen to shows on TuneIn on same time location -> USA->Dallas->700 (KHSE) or download YuppTV app and catch live or Download Funaisa App and listen on AM channel?

दे दान...

"दिवाळी दया...दिवाळी!" असे शब्द कानी पडताच घरात आजीला फराळ काढ म्हणून सांगणारी लहानगी पियू दरवाज्यात लागलीच उभी राही. समोर फाटी ठेवून बसलेली दुसरी आजी दिवाळी संपल्यावर फराळ करायला का येते हा अनुत्तरित प्रश्न पियूच्या त्या निरागस चेहरयावर स्पष्ट दिसे. त्या आजीला पाहताक्षणी पियूच्या मनात करुणा दाटे. ही अशी एकटी आजी का फिरते? तिच्या मैत्रिणींसोबत ती का नाही येत. तिची  नातवंड सोबत का नसतात? तिची मुल तिला का एकटीला फराळ आणायला पाठवतात? तिच्या मुली किंवा सुना घरी का नाही फराळ बनवत असे एक ना अनेक प्रश्न विचारून स्वत:च्या आजीला भंडावूनपण सोडी. अर्थात पियूची आजी ह्या सा-याला निरुत्तर.

खास राखून ठेवलेला फराळ- डबा काढत  पियूची  आजी आणि पियू दोघीही दिवाळी नेणा-या आजीजवळ जाऊन बसत. पियूची आजी अगदी  अदबीने दिवाळी न्यायला आलेल्या समवयस्क म्हातारीला कशी आहेस हे विचारी. तिनेही सगळ कुशल मंगल असल्याची पावती दिल्यावर मग पियुची आजी सुस्कारा सोडे. कधी  हलकेच दहा-पन्नासाची नोट तिच्या हातावर टेकवी आणि मागच्या अमावस्येला का आली नाहीस इथपासून ते मुलाच्या नोकरी ते  लग्न इथ पर्यंत सा-या चौकश्या करी.

 ग्रहणानंतर हमखास दिसणा-या चेह-यांपैकीचा हा एक चेहरा. कित्येक अमावस्येलाही ही आजी येई. घरातून कधी पीठ तर कधी काही शिधा नेई. "दे दान सुटे गिराणवाली" ही आजी दिवाळी पण अशीच मस्त सूरात मागे. काहीशा त्या विशिष्ट आवाजासाठी  आतुरलेल्या पियूला ही आजी आली की गंमत   वाटे. कित्येकदा तिला दान म्हणून दानकरी  नको असलेला फराळ देत तर काही त्रासलेले चेहरे "तुझ बरं ग बाई, आयता फराळ तझ्या नशिबात वाढून ठेवलाय ते" म्हणत काही-बाही पुढे सरसावत. पण पियूची आजी मात्र ह्या आजीशी वेगळ वागे. नको असणार खाणं टाकलं तरी बेहत्तर पण तिला कधी अशी उष्टावळ वाढत नसे. उलट तिच्या जवळ मायेने जाऊन तिची सगळी कर्म-कहाणी ऐके. क्वचित  डोळ्याच्या कडा पाणावल्या की चहा आणते अस म्हणून घरात जाई. चहासोबत तिच्या हातावर कधी पैसे ठेवी तर कधी जुनी साडी. पियू हे सगळ न्याहाळतच मोठी झाली. दिवाळी सुरु होताना जितकी ती आतुर होत असे तितकीच आतुर ती संपतानापण असे.

 पुढे पियू अभ्यासाच्या ओझ्यात बुडून गेली. दिवाळी आता फ़क्त P.L. म्हणून पाहू लागली. पियूची आजी गेल्यावर दिवाळीत खास राखायचा घरातला फराळ- डबाही बंद झाला. दिवाळी न्यायला येणारी आजीही कधीतरी यायची थांबली.

 पण आता आपल्या सुखसंपन्न घरात दिवाळी झाल्यावर उरलेला फराळ पाहताना मात्र पियूला आपल्या आणि दिवाळीवाल्या आजीच्या आठवणीने उगीचच व्याकुळ करून सोडल होत...

Chekhov's timeless story

This is a story I recently heard, which made me awake. Hope it works for you too.


"Once upon a time there was one small village, where there was no concept of doctor. People used die with minor illness too. Suddenly in that town, one person arrived. No one had clue how he came, where he came and all and all...
In spite of all questions, doubts when the new person started interacting with village people and started treating or helping people to recover illness with absolutely no returns in mind. If anyone from village was dead, he used to get in crowd for funeral and cry as if his own baby had lost. Then slowly- slowly people stopped thinking about this person’s origin or any other qualms relating to him. After few years, people from the town started believing him, started treating him as God. One of the leaders from that town gave him place to live and his clinic. Few of them started taking care of his food and cloths. He never complained anything about the town or people used who used to come to get medicines from him. Even after his basic necessities fulfilled, he never stopped treating people with the same love nor stopped to cry for people who are dead. Now, the village had accepted this doctor as one of the important person in town.
On one fine day, someone saw doctor was killed. The entire village gathered at his place. While seeing this killed doctor, people noticed - doctor’s watch and gold bracelet was vanished. These were the only two things; doctor was attached too and took care of them throughout his life. With so many guesses people concluded there is one drunker in town, who could do this ill exploit. Upon the observation, those two precious things were found at drinker’s place. So then they registered official complain about him. Though there was no vivid evidence against this crime, substitute evidence was mentioning the clear crime had happened and claimed the guilty. People were hoping the punishment to be announced for the drinker. On the day of verdict, not single person was left in home and the court hall was packed. Jury announced the verdict - “Not guilty acquitted!” Entire town collapsed. Even the criminal left the court with guilty face. The situation was clear enough; he was the only one who did this evil job. No one questioned the jury’s decision. The entire town left the drunker as he was.
Why so? Why this was allowed?
The answer to this was – the town was not ready to take responsibility for the deed that happened. It happened not because of one person’s crazy mind but somewhere because of all the people living there, were responsible to let it happen. None came in front to confront the decision, none gathered to get criminal punished and hence the things could move in “Not guilty acquitted!” way. "

When I saw the conclusion I was amazed. Indeed, this is what happens when certain things go wrong in any of society at any time. It’s not one who turns it black but all people who stopped realizing the difference between white and black. We should not cry on what’s going wrong, if none of us have courage to make it correct.
Checkov tells the truth of all society diminishing values or growing higher, it’s never one who makes the society. Rules to work in ethical or unethical way for society, but cumulatively, every one form the mob, groups or society, who decides to let it happen or make it happen!

सिंहासन

"Once upon a time there was one CM...He had his own army including journalists. The state where he was ruling had lot of problems as did every other state. The way he was fighting was no way different from any of his ancestors nor predecessor..."
   So to conclude the 'Sinhasan' movie story narrates political journey of all people regardless time boundaries. Dr. Jabbar Patel takes us to very much realistic world with best star cast  showing how one anonymous phone call turns everything upside down and vice-a-versa in political world. The same circle people with individual aspirations become a reason to collapse each other and ultimately the furtive remains unresolved and common man never gets to see a clean and secure morning even after independence in spite be in democratic society. It's not just the story of dirty political life nor just the social circle revolving around it but also a story of negligible people living in country that turns in to smugglers or short time criminal due to their primary needs. How do the honest social-works get terminated and how the lime light switches off the vision of a person. The entire movie we watch through simple journalist's eye (Nilu Phule), who is sensitive but clever enough to post the news, well into the political circle but still neutral towards fulfilling his self-desires from it. As the movie progresses, the back ground song USHAKAAL HOTA HOTA just catches your emotions and shows the irony of political leaders and common man. At the end, when everyone is hoping some revolution from C.M., thinking at least now he will take some tangible steps, drama catches the pick of dishearten decisions, which will never lead country anywhere. Rather new story of evil work will begin in politics with same spirit. Exactly at that point the journalist (here the symbol of common man) gets attack of madness by seeing beggar catching him...and how the upper circle still remains untouched is mind blowing game shown in this movie. Although the film is in black and white it has shown all the colors of politics and world around it. The best part is there are all cold-wars, no real verbal fights between oppositions. The end seems more convincing as current C.M. gets sympathy from people due to his heart attack and somehow manages to keep his chair intact.
  All star-cast is superb and have delivered each and every small role with same spirit. Especially, the last scene of the movie where the journalist goes mad, makes us stumble. We keep to our sinhansans intact thinking this is where we are! In my perception, it's the mind blowing shot or the end of any drama - conveying all the mix of emotions.
  The problems of common man must have change from one end to another over the period of time. The media has change a way of putting tricky situations in front of us. Yet, how politicians are still close to their chairs and their agenda to lead is way too contradictory with common man's situation or any problems, is the actuality. Somehow the film becomes timeless story of politicians’ world. A Must watch late 70's movie with best star cast ever and direction. I bet you will remain intact to your sinhasan's throughout the film.

मी कोण होणार?

चिनूला शाळेत वकृत्व स्पर्धेत भाग घ्यायचा होता.  स्पर्धेचे विषय आधीच देण्यात आल्याने त्याच्याकडे तयारी साठी खूप वेळ होता. त्याचा विषय तर निवडून झाला होता - "मी  कोण होणार?"
    घरी, शाळेत, खेळताना सगळीकड़े त्याचा एकच शोध - खरच मला कोण व्हायच आहे? मला मोठ्ठ होऊन नाव, प्रसिद्धी आणि पैसे पण मिळवायचे आहेत. त्यासाठी मला डॉक्टर व्हायला हव का? नको त्यापेक्षा आपण एखादा मोठा नेता व्हाव. पण  सगळेच नेते काही चांगले  होत नाहीत. त्याना खूप  वाईट काम पण करावी लागतात मोठ व्ह्यायला. त्याना तर आपले बाबाच किती शिव्या घालतात. मग सचिन सारखा क्रिकेटर? का  एखादा scientist ? हम...एकदम APJ कलाम सारखे! मग नेता म्हणूनही कारकीर्द होईल आणि scientist पण....चला हा विषय चांगला आहे एकदम.
Bating  सोडून चिनू एकदम घरी पळत सुटला...ते थेट त्याच्या अभ्यासाच्या टेबल वरच जाऊन बसला. त्याने एकदम भाषण लिहायला सुरुवात केली. त्यात त्याने किती स्वप्न रंगवली. अगदी आपण आपल्या देशासाठी ह्याव करू नी त्याव. आपण scientist  झालो तर कसले शोध लावू त्याचा  अख्य्ख्या जगाला कसा फायदा होईल?  मग पुढे जर आपण राष्ट्रपती झालो तर देशात काय- काय  बदल घडवून आणू, असे सगळे विचार त्याने त्यात मांडायला सुरुवात केली. पण तरीही त्या सगळ्या गोष्टींचा त्याला मेळ घडवता येईना. मग त्याने ठरवल हयात बाबांना मदतीला घ्यायला काहीच हरकत नाही. बाबा भाषण लिहून देणार नाहीत म्हणाले तरीही मदत करणारच नाहीत अस नव्हते म्हणाले.

चिनू - बाबा मी भाषण थोड फार लिहिलय. पण त्यात जरा गोंधळ होतोय. त्याचा शेवट कसा करायचा हेच कळत नाहीये. आणि थोड़े मधले मुद्दे नीट ठसवता येत नाहीयेत.
बाबा - अरे भाषण लिहायला तर सुरुवात केलीस ना? मग जमेल हळू -हळू . बघू तरी चिरंजीवांना काय व्हायचय ते. हं...एकदम राष्ट्रपती का? आणि त्याधी तुम्ही शोध लावणार?
चिनू - हो बाबा. मी ठरवलय. दहावी नंतर मी science घेणार. आणि मग IUCAA मधे शिकणार. मला यंदा science मध्येच जास्त मार्क्स आहेत. सोप वाटत मला science. त्यात काहीच घोकमपट्टी नाहीये.
बाबा - बर. विचार तर चांगला आहे चिनू. पण समज जर तुला ह्यातल काहीच होता नाही आल तर?
बघ म्हणजे मला तुला नाराज नाही करायचय किंवा तू असा विषय वकृत्वसाठी लिहू नकोस असही माझ म्हणन नाहीये. पण मी आपल असच general एक curiosity म्हणून विचारतोय. पुढे मोठ्ठ होण म्हणजे तुला असच करियर असाव अस वाटत का?  दिवसात मिळेल तेवढा वेळ तुला क्रिकेट खेळायच असत, मग हे अचानक क्रिकेटर सोडून तू हे  काय बुआ लिहीलस असा आपला मला प्रश्न पडला.
चिनू - बाबा, मला पण अगदी असच वाटत होत. पण आज काल क्रिकेट टीम मधे प्रवेश पण मिळायला लागतो ना. नाहीतर मी आपला बसायचो २०- २० खेळत. मी खूप विचार केलाय. आणि क्रिकेट खेळतानाच मला अस वाटल हयात काही आपल खर नाही. आज-काल मला तर बंड्या पण आऊट करतो. मला नाही वाटत बाबा मी खरच चांगल क्रिकेट खेळतो. त्यापेक्षा हे scientist होण मला जमेल अस वाटत. शिवाय वर्गातली  अर्धी गँग तर मी क्रिकेटपटू होणार असच भाषण करणार आहे. मला स्पर्धेत नंबर नको का मिळायला?
बाबा - म्हणजे हे वकृत्व वगैरेसाठी तु अस काहीही लिहितोयेस? म्हणजे खरच तुला कोण व्हायचय हे नाहीच माहित? किंवा तसा विचार करावा अस तुला नाही वाटत? पठ्ठ्या आता आठवी मध्ये आहेस ना  तू?
चिनू - बाबा, तस नाहीये. म्हणजे मी नंबरच म्हणालो ते वेगळ होत. पण खरच मला scientist व्हायचय. मला नाही वाटत मला सचिन सारख नॉनस्टॉप खेळण जमेल. तुम्ही मला सांगा ह्या भाषणात मी कसे काय मुद्दे ठसवू?
बाबा - चिनू मला वाटत आधी तू ह्यावर नीट विचार कर. म्हणजे मग तुलाच समजेल कस लिहायच ते. खर तर मुद्दे तू दुस-याला तेव्हाच पटवून देऊ शकतोस जेव्हा तुला ते नीट समजतात. नाहीतर मग तू घोकमपट्टीच करणार भाषणाचीपण.
चिनू- बाबा, तस करायच होत तर मी पुस्तकातूनच भाषण घेतल असत ना? तस नाहीये मला खरच अस देशासाठी काहीतरी करायचय.
बाबा - ते मान्य. मग त्यासाठी तुला काय scientist  किंवा राष्ट्र्पतीच होण गरजेच आहे? तुला काय वाटत आम्ही देशासाठी काहीच करत नाही?
चिनू- नाही बाबा. अस नाही. पण जवान जे करतात ते वेगळ. किंवा आन्णा हजारे जे करतात ते वेगळ.
बाबा- बर. मग माझ्या प्रश्नांची आधी उत्तर दे. आन्णा हजारे काही करताहेत ते सगळ भ्रष्टाचाराविरोधी बरोबर?
चिनू- हो.
बाबा - त्यांची धडपड आहे ती आपल्या सारख्या सामान्य माणसांसाठी. आपल्याला भ्रष्टाचार करायला लागू नये  म्हणून.बरोबर?
चिनू- हो.
बाबा- मग समज. उद्या जर त्यांच लोकपाल बिल मान्य झाल आणि आपण सगळ्यानी भ्रष्टाचार थांबवलाच नाही तर? म्हणजे नाक्यावरच्या पोलिसाने उद्या एखाद्या माणसाने सिग्नल तोडला म्हणून पैसे घ्यायचे थांबवलेच नाहीत. आणि सिग्नल तोड़णा-याने शिक्षा मिळन्या पेक्षा थोडेसे पैसे देऊन सुटू म्हटल; तर थांबेल सगळा भ्रष्टाचार?
चिनू - अस कस बाबा? शक्यच नाही.
बाबा- म्हणजे नेमक  काय?
चिनू- म्हणजे आपण सगळ्यानी मिळून प्रयत्न करायला पाहिजेत.
बाबा- म्हणजे काय?
चिनू -सगळ्यानी जागरूक रहायला पाहिजे. केलेल्या नियमांच पालन केल पाहिजे.
बाबा - ह्यालाच तुम्ही नागरिक शास्त्रात काय म्हणता?
चिनू - देशाचा सुजाण नागरिक.
बाबा- हं. आणि ज्या देशात असे नागरिक नसतात त्या देशाला मग कोणी कितीही उपदेश केले तरी त्याचा काही उपयोग असतो का?
चिनू- नाही.
बाबा- मग आता मला सांग तुझे बाबा काहीच करत नाहीत देशासाठी?
चिनू-  मी तर नाही पहिल तुम्हाला कधी वाईट काम करताना. किंवा पैसे देताना आणि घेताना पण.
बाबा - बर. मग तुला पटतय तर की नुसता चांगला नेता बनणच म्हणजे देश  सुधारतो अस नाही, तर त्यातला प्रत्येक नागरिक हा सुजाण सुशिक्षित असण पण महत्वाच असत.
चिनू - बरोबर. पण बाबा, तरीही मोठ होउन मला काहीतरी करियर तर हवच ना. मग scientist काय वाईट आहे?
बाबा - अरे त्याला माझी काहीच हरकत नाहीये. पण मला समजत नव्हत तुला नेमक एवढच झाल की सगळ ठीक होईल अस का वाटत ते? खर तर तुला अजूनही नाही समजत आहे मोठ्ठ होण म्हणजे नेमक काय?
चिनू - बाबा...मला आधी एक जागरूक नागरिक व्हायचय. हे पटतय मला.
बाबा - चिन्या, पण त्यासाठी आधी काय असाव लागत?
चिनू - म्हणजे हो काय?
बाबा - अरे, उद्या तुला हव असणार करियर नाही मिळाल तर तू काय करणार? किंवा ते मिळाव म्हणून तू काय करणार?
चिनू- खूप मेहनत.  म्हणजे मग हार मनावीच नाही लागणार.
बाबा- आणि तुझी मेहनत कमी पडली तर?
चिनू - बाबा असहो काय विचारता?
बाबा- हं. काय करणार आजच तू म्हणालास तुझ्यापेक्षा बंड्या चांगला खेळतो हल्ली म्हणून. त्याचा अर्थ काय?
चिनू - मी practice मध्ये  कमी पडतोय.
बाबा- मग अस जर झाल तर तू पुढे कसा मोठा होणार? असा जर तू घाबरायला लागलास तर तुला हव ते नेमक कस मिळेल? तू जर मधेच सगळे निर्णय बदलायला लागलास तर कसा मोठा होशील?
चिनू- चिकाटी पण हावी, मेहनती बरोबर.
बाबा - आणि हे सगळ करताना वाटेत हजारो आमिष येतील. म्हणजे, कोणी shortcut घेउन
येतील. अमुक करण्यासाठी एवढच करा. एखाद्या विद्यापीठात management सीट घ्या. किंवा एखाद्या प्रध्यापकाचा क्लास लावा. हे सगळ केलस  तर जमेल?
चिनू- बाबा, तुम्ही पण ना. आज-काल चांगला क्लास महत्वाचा आहे. आणि management   सीट शिवाय कुठे जास्त सीट्स ओपन साठी असतात?
बाबा - म्हणजे तू वेळ अली तर असे मार्ग घेणार?
चिनू - बाबा, ताईलाच बघा ना मेडिकल ची admission नाही मिळाली, म्हणून pathology करावी लगतेय.
जर आपण पैसे भरले असते तर आज आपली ताई नक्कीच डॉक्टर झाली असती.
बाबा - चिनू, मी तेच तर म्हणतो आहे. आपण सगळ्यानीच अस केल तर मग बदल होतील का? असे मार्ग अवलंबले तर होईल का सुधारणा? जर आहेत त्याच सीट्स मोकळ्या राहिल्या तर कोणी पैसे मागतील का?
चिनू - पण बाबा, हे म्हणजे...
बाबा - आपण बोलू ह्यावर नंतर. मला आधी सांग उत्तम नागरिक व्ह्यायला नेमक काय असाव लागत?
चिनू - मला नाही समजत आहे.
चिनू- अरे बेटा, सगळ्यात महत्वाच म्हणजे आपण एक उत्तम माणूस असण महत्वाच नाही का? जर आपली मूल्य, संस्कार नीट नसले तर आपण उत्तम नागरिक कसे होणार? जर आपण घरातल्या वडिलधा-यांनाच मान नाही देऊ शकलो तर बाहेर कसा देणार एखाद्या तिस-या व्यक्तीला?
चिनू- हो. हा तर मी विचारच नाही केला? जर प्रत्येकानेच असा विचार केला तर किती सोप आहे सुधरणा व्हयायला.
बाबा - मग हा विचार सगळ्यात महत्वाचा आहे ना?
चिनू- हो. नाहीतर मग अगदी कोणी उत्तम खेळाडू असला काय किंवा शिक्षक असला काय जर तो एक चांगला माणूस नसेल तर त्याच्या क्षेत्रात गोंधळच घालणार. आपल काम तो चोखंदळपणे  करणारच नाही.
बाबा- मग हेच तर मी तुला सांगतो आहे. कुठलही काम चांगल करण ह्यावरच तर तुमची ऊंची अवलंबून असते ना? आज तुला कलाम चांगले वाटतात त्याच कारण? आपल्या सगळ्याना वाटत सचिन चांगला खेळतो. तोच जर match - fixing करायला लागला तर जमेल त्याला चांगल खेळायला?
चिनू- हा तर मी विचारच नाही केला.
बाबा- मग आता मला सांग तुला काय व्हायचय?
चिनू- बाबा, मला करियर म्हणून काय निवडायचय हे जरी माहित नसल ना तरी मला माहीत आहे की "मला एक चांगला माणूस व्हायचय. जो नुसता डिग्री मिळवून  educate नाही होणार तर उत्तम मूल्यांनी परिपक्व असेल. ज्याच्याकडे उत्तम संस्कार आणि प्रमाणिकपणा असेल. वेळ आली तर तो त्याला पटकन मिळणारे वाम मार्गावरील फायदे सोडेल, पण चांगले मार्ग नाही."
बाबा - झाल तर मग. आता तुला वकृत्व स्पर्धेत भाग घायला हरकत नाही. आणि मुद्दे ठासवून सांगायलाही....

बांगड्या

आज खूप दिवसांनी मी माझ closet  लावायला घेतल.  अचानक वरच्या खणात ठेवलेला एक बांगड्याचा बॉक्स हाती लागला. त्यात अगदी सगळ्या रंगांच्या, पद्धतिच्या, आणि विविध size च्या बांगड्या आहेत. तो बॉक्स पाहून मी हरखले. मन अगदी  आठवणीच्या राज्यात  भरकटत गेले.

त्या बॉक्स मधे  अगदी माझ्या बाळ- लेणी असल्यापासून ते आता- आता पर्यन्त वापरत असलेल्या सगळ्या बांगड्या आहेत. जणू काही त्यातली प्रत्येक बांगडी मला काही सांगू  पाहत होती. कधी शाळेतल  स्नेहसम्मेलनातला कुठलासा  नाच तर कधी कुठल्या तरी कार्यक्रमला  केलेली एखादी  नाटुकली. कधी घरच किंवा आम्हा मैत्रिणीच हळदी कुंकू तर  कधी अवाजवी केलेला बांगडी साठीचा  हट्ट.  कधी स्वतःच पैसे जमवून एखाद्या जत्रेतुन आणलेल्या तर  कधी कुठल्या तरी ताईच्या लग्नात भरलेल्या. कधी आत्या-मावशी किंवा काकूला मुद्दामहून आणायला सांगितलेल्या तर कधी त्यांनीच  प्रेमाने एखाद्या देवस्थानाहून किंवा नव्या गावाहून आणलेल्या. आपले लाड पूरवणा-यांच्या आठवणीत मन अगदी रमून गेलं.

अचानक एक प्रसंग आठवला. मी घरी हट्ट करीत होते - नव्या बांगडीसाठी. colany मधे कासार आला होता. (तस हे काही नव नव्हत आमच्या घराला, कॉलनीला  किंवा अगदी रोज येणा-या त्या कासारालाही.)  रडून भोकाड पसरून सगळे प्रकार केलेले. पण घरातले कोणीच तयार  होईनात नव्या बांगडीसाठी.  तेव्हाच आजीने एक रसरशीत दणका घातला पाठीत आणि तोंडातल्या तोंडात बडबडत राहिली. काहीस असं --' कुठल्या जन्मताल्या हिच्या बांगड्याची हौस राहिलीय काय माहित. रोज बांगडी घेतली तरी हाच तमाशा कासार दिसल्यावर'. शेवटी आजोबानी हतबल होउन हात पकडला आणि  म्हणाले चल घेऊ हव्या त्या. पण उगाच दंगा नको. कासार  कॉलनी मधून बाहेरच्या रस्त्याला लागलेला. तिथे काही रस्त्यावर राहणा-या  मुली त्या कासाराकडे भुकेल्या नजरेने पाहत होत्या. मला काय झाल काय माहित पण आजोबाना मात्र मी promise दिल.  आता मी कधी कधी बांगड्यासाठी  हट्ट नाही करणार. हो! पण त्यावेळी मात्र घेतल्या होत्या नव्या बांगड्या.
त्या नंतर माझा तो हट्ट सुटला. कदाचित त्या केविल वाण्या चेह-याच्या मुली दिसतील म्हणून. किंवा माझ्या कड़े त्यांना बांगड्या देण्याच औदार्य नव्हत म्हणून. ह्याच नेमक उत्तर मला काही देता येणार नाही.  त्या नंतर कधी मी बांगड्या साठी हट्ट केल्याच किमान मला तरी स्मरत नाही, एवढ नक्की. हे सगळ आठवून माझ मला हसूच फुटल.

तो बॉक्स मी बंद करणार तोच, त्यातल्य़ा आजीच्या दोन हिरव्या बांगड्या आणि मोत्याचे तोड़े दृष्टीस पडले. आजोबा जाताना च्या वेळेस तिने काढून ठेवलेले . आणि त्यातच अजून  दोन लाल बांगड्या. शेवटला हॉस्पिटल मधे असताना आजीनेच काढून माझ्या हाती दिलेल्या. मी त्या का आणि कधी त्या बॉक्स मधे ठेवल्या - ह्या प्रश्नाला मी स्वत:  किंबहुना  माझ्या डोळ्यात उभी राहिलेली आसवेही  निरुत्तर!

"Adieu"

  21st august, 2011 - one more unforgettable day in my life. The day I caught flight for my good or just to leave everything behind and move on (?).With mixed of emotions I had stepped in to Mumbai international airport. Catching flight for US was not at all new nor was M.K.G. (Mumbai-Kurla Gang) gathering along with so many my other family members at airport to give me sendoff. Yet, this time everything was different. I was leaving everything behind and getting on to some other life. I was not going to return back after a month but to come back for a month's vacation in an year. I was in full of tears and so was all closed once at airport. I never thought I will actually cry so much after my teen age had crossed nor did I thought of becoming so much emotional that I could not even move my feet.
    This time I was praying from bottom of my heart for flight delay or something should happened to postpone flight for a day at least. Alas! Nothing changed. Not even after I boarded one. My every flight journey gave me inadvertent experiences. Especially,flight delay incidences. Couple of times I had even got down from flights and stayed back at airport. This time nothing abrupt had happened and I finally boarded the flight. My big B was yet under impression that airline had actually missed my name and hence everything was going so smooth and on time. Not sure why, but exactly when I wanted my flight to be delayed for few hours and  I wanted to spend some more time with loved once,nothing abrupt happened to change anything on those lines.
     I stepped into flight with soggy eyes, snarl voice and heavy heart. The moment flight started taking off, I simply gone to every moment of my past. I was moving in flashback more than the light's speed .
Starting from my school days, college days and the first day of my job everything was still so clear. First time outside home, lovely roomies, new freinds... First onsite, so much enthusiasm, so many wishes from friends and demands from near once to get something or other for them. Huge messes, warm get togethers...
Every weekend Mumbai-Pune hoppings. Starting from Indrayani train, `Hardik` travels (one of my friend who had car and we all used to jump in his car for weekend travels) to Shivneri journeys. Every weekend grand welcoming from big B’s, friends and sweet Sis. Drowsy Monday early mornings and every weekend drop till bus stop or railway station to push me to Pune by my friends and big B.  Every Monday answering same question to mumbai-pune group why my big B comes to drop me, otherwise how I would have been kicked out of my job due to every Monday off stories. Few abrupt Monday’s with sudden calls to manager- for taking off for no reason or just to get rid of weekend hangover.
Over the period of time so many assortments had formed. So many distinct activities with them…office events, coffee breaks, carom, resting at recreation room...Endless weekends and various debates. Long treks, sudden picnics,impulsive plans for weekends. Weird activities, some foolish jerks and touchy friends. Lot of messages from lovely hearts `don’t dare to forget`. So many send off parties… Everything is priceless! Now even I myself is startled that I made decision to leave such beloved once for couple of years! Everything seems to be surprising...
   I'm really lucky to have something that makes me saying good-bye to all of you so difficult.  
Not sure, what all I left behind or what I had actually clutched but for sure I’ll be missing all that…all of you friends, my beloved family and all my DVCI colleagues…


P.S. Thanks for giving me happy trails. I'm proud to have you all in my life, helping me turning all my blue trails in to happy once and making me riding them in counting way! Miss you all untill we meet again.