शनिवारची पावसाळी दुपार. सर्दी आणि खोकल्याचा जोर पावसाबरोबर स्पर्धा करणारा. पण रात्री झोपून दुपारी जेवायच्याच वेळेत उठल्याने झोपही येऊ नये अशी अवस्था. त्यातच ओमीला आदल्या रात्री दिलेले वचन, उद्या आपण नक्की एकत्र खेळू. दुपारच्या चिकन मेजवानी नंतर मी आणि ओमी एकदम फ्रेश झालो. सर्दीचा जोरही थोडा आवरत होता. मी एकदम नवा खेळ तयार करण्याच्या उत्सहात, त्यातच चिरंजीवांनी आईचा बेत ओळखला.
परत ही बाई नको त्या गोष्टी तयार करून, उगाच निंबध लिहून घेण्यापेक्षा किंवा आपल्याकडून क्रीटीव्हिटीच्या नावाखाली वाट्टेल ते स्वतःचे खरे करण्यापेक्षा, आपणच तिला सुचवू काय खेळायचे ते. तसाच तो माझ्याजवळ आला आणि म्हणाला आज आपण लेगो खेळूया. ह्या विषयात मला रस नाही असे नाही, पण ज्या तऱ्हेने ओमी लेगो जोडतो ते माझ्या कल्पनाशक्तीच्या पलीकडले आहे. लेगो मॅन्युअल बाजूला ठेवून, त्यातले भावतील असे पिसेस उचलून त्याच्या डोक्यातल्या प्रतिमा तो साकारतो. समोरच्याने ह्यात नेमकी कशी साथ द्यावी ह्याला मी खरंच अनभिज्ञ आहे. त्यातूनच त्याचे सगळे किड्स शो मी पहातेच असं नसल्याने, बऱ्याचदा वेगवेगळ्या रंगीत लेगो पीसची जी जुळवा जुळव करतो, तो माझ्यासाठीच नवीन उपक्रम असतो. ह्यात थोडंफार त्याच्या बाबाला कळत तरी आणि ह्या खेळात त्याला सोबत कशी करायची ह्याच त्याला तोंडफार कसब आहे. दुपारी बाबा मात्र स्वतःच पहिल्यांदा केलेल्या चिकन वर मनसोक्त ताव मारून छान झोपून पण गेला. त्यामुळे मला रेस्क्यू मिशन दिसेना.
ओमीला म्हटलं चल शिकते मी तुझा लेगो गेम. सांग काय करायचं ते. तर त्याने दोन बरेच लेगो ठेवलेले मोठे बॉक्स काढले. त्यात एक नवीन लेगो ऑर्गनायझर बॉक्स ज्यात थोडे लेगो बाबाने सॉर्ट करून ठेवले होते, आणि दुसरा बराचसा लेगो पीस चा जंजाळ आ वासून आमच्याकडे पाहत होता. आता काय करायचा हा मी विचार बोलून दाखवण्याआधी त्याने मला त्याचा रुल # १ सांगितला तो असा - "फर्स्ट यू सॉर्ट एव्हरीथिंग अँड कीप इन धिस न्यू ऑरगनायझर बॉक्स." मी ओके म्हटलं आणि नंतरचा रुल? तो म्हणाला हे झाल्यावर मग रिअल गेम मी तुला शिकवतो. एकामागून एक सगळ्या रंगाचे करॅक्टरचे चाकांचे असे सगळे पिसेस सॉर्ट केल्यावर हे साहेब सांगतच राहिले, हे असं नाही तस कर, मधूनच मी एखादा आधी लावलेला कप्पा हलवला आणि तो पुन्हा रे-अरेंज केला तर ह्याची शेरेबाजी! असं नाही आधीचा होता तसाच ठेव वगैरे वगैरे. ओमी चा एक तसा प्रॉब्लेम आहे. त्याला तुम्ही जर एखादी गोष्ट आधी दाखवली आणि सांगितलं हे असं, तर मग लगेचच त्यातला दुसरा बदल तो पण दुसऱ्या माणसाने सांगितलं तर तो दुसऱ्याला खोट ठरवणार. ह्यात तर त्याच्या बाबाची मेहनत वाया जात होती आणि हा तर त्या दोघांचा विषय. मग तर माझी काय सुटका होणार होती. त्यातूनच त्याला हटकावून, मी माझं काम करत राहिले.
मध्येच त्याला आईला मदत करावीशी वाटली, तर दोन चार पिसेस देऊन हा कार्टून आपल्याच कामात गुंग. हळू हळू एक बॉक्स रिकामा होत आला, तसाच त्याने कपाटातून दुसरा बॉक्स काढला आणि म्हणाला "काम अभी बाकी है!" तो पर्यंत त्या कामाची गती आणि वेड मला लागलेच होते. म्हटलं आज काय तो ह्याचा सोक्ष मोक्ष लावूनच टाकते. मागचा अक्खा महिना ह्या लेगो ऑर्गनायझर बॉक्स ने घरात गोंधळ घातला होता. तो ऑर्डर करण्यापासून ते आल्यावर त्याचा उपयोग करेपर्यंत अमेयचा पार मिशन काश्मीर झाला होता. वेळ मिळेल तसा थोडा थोडा करून त्याचा कार्यक्रम चालू होता, पण दोन आठवडे झाले तरी काम पुरे झाले नव्हते. शेवटी चिरंजीवांनी ह्या कामासाठी लागणार उत्तम गडी हेरला आणि गनिमीकाव्याने तो पकडला पण! दोन बॉक्स झाल्यावर, अमेय उठला तो पर्यंत दोन तास झाले होते. मग उरलेले चिरी-मिरी लेगो त्याच्या वेगळया बॉक्स मधून, काही खालच्या खोलीतून तर काही वेगळ्याच कप्प्यातून प्रवास करून पोहचले. एखादं माकड जर ऊवा काढायला लागलं, तर वेळेस समोरच्या माणसाला मारून, तो त्याच डोकं साफ करेल, पण त्या माणसाला हलू देणार नाही, तसाच माझा काहीसा काम करायला घेल्यावर माझा माकड होतो. मग त्या पसऱ्याचा एकूणच कार्यक्रम संपला आणि पहिल्यांदाच अक्ख्या कुटुंबाला अशा कामातून मिळालेला आनंद ओसंडयाला लागला. जणू काही ढगाळलेले आकाश निरभ्र झाले. अमेयची नको एवढ्या कोडयातून सुटका झाली, ओमीची मिशन सक्सेसफुल आणि माझी? माझ्यासाठी घेतलेलं काम झाले हीच मोठी मिशन, त्यातून पसारा सावरण्याचे हे तर माझं आवडीचं काम.
त्यानंतर मग, चिरंजीवांचं अक्ख मोठे कपाट ज्यात खूप खेळणी, गेम्स, शाळेच्या भल्यामोठ्या असाइनमेंटची रद्दी, चित्रं काढून जपून ठेवलेली किलोभर अजून रद्दी, सापडतील त्या प्रकारातले रंग, विविध प्रकारचे पेन पेन्सिल, क्राफ्टच्या नावाचा न संपणारा सोमवार बाजार आणि जत्रेत सापडतील अशा अद्भुत असंख्य जमा केलेल्या निरुपयोगी वस्तू अशी ती अलिबाबाची गुहा मी हातात घेतली. त्यातल एकन-एक पेन, छोटी-छोटी खेळणी स्वतः टेस्ट करून टाकाऊ कि टिकाऊ ठरवून, सगळ्यांचेच वर्गीकरण करून सरते शेवटी ते पण लावून झाले. ह्या सगळ्या कचऱ्याचा निचरा करताना राहून राहून वाटले, ह्या अख्या सामानात एखाद मुलांचं स्टडी हॉस्टेल चालवता येईल. साडेपाच वर्षाच्या मुलाची चैन करण्यात आमच्या मित्र मंडळींनी आणि नातेवाईकांनी कसलीच कमी ठेवली नव्हती. एकूणच पसाऱ्याचा अंदाज द्यायचा असेल तर मोठे लॉंन्ड्री बास्केट भरेल इतक रासायनिक पृथी:करण केलेला नुसता कचरा होता. ह्यात कोणाला आला ना आला मला मात्र जग जिकंलयाचा अनुभव आला, पण आनंद हा नेहमीच क्षणिक असतो. इतका वेळ कामगाराला कामाला लावून, अचानक मोबदला द्यायच्या वेळेस बॉसचा सावकार होतो तसा ओमी म्हणाला, अजून हे छोट कपाट आणि हा बॉक्स बाकी राहिलाय. घ्या... पण शेवटी ह्या कामाची व्याप्ती माझ्या को-वर्कर ला कळली. मग मात्र सगळे बसून मनसोक्त मोनोपोली खेळलो आणि गम्मत म्हणजे सावकार खरंच सावकार झाला, ह्या ना त्या प्रकारे त्याला चान्स कार्ड्सची लॉटरी लागत राहिली, अमेयला बऱ्याचं प्रॉपर्टी मिळाल्या आणि आज मात्र मला नको त्या वेळी नको ते फासे पडून मी मात्र सरते शेवटी ११ मिलियन डॉलरच्या कर्जात डुबले!
झोपताना झोप तर चांगली लागली, पण सावकार सुद्धा काही न करता तितक्याच आनंदातच झोपला होता, सकाळी माझ्याहीपेक्षा दुप्पट आनंदात उठला आणि ऑर्गनाईज्ड लेगो बॉक्स एका खोलीतून दुसऱ्या खोलीत स्वतःची प्रॉपर्टी असल्यासारखा मिरवू लागला तेव्हा मात्र माझा मला कसला अभिमान वाटला! जगातली सगळ्यात मोठ्ठी अवॉर्ड्सही आईला कशी क्षुल्लक वाटू शकतील, ह्याची ती ओळखीची खूण होती.
No comments:
Post a Comment