तेथे कर माझे जुळती...

काल बे एरिया मध्ये आर्ट ऑफ लिविंगचे गुरुजी म्हणजे अर्थात श्री श्री रविशंकर ह्यांचा एक छानसा कार्यक्रम आयोजला होता, ज्यात अगदी नवोदित बालकांनाही समाविष्ट होण्याची संधी होती. अर्थात माझ्यासारखे कित्येक पालक ह्या संधीचा लाभ घ्यायला आतुरलेले. मला तर अगदी ३ दिवस आधी ह्या सकाळच्या कार्यक्रमाचे तिकीट मिळाले. ईशानला बुधवारी रात्री सांगून झोपवलेलं, सकाळी आपल्याला साडे आठला निघायचंय तेव्हा लवकर तयार व्हायचय आणि मुळात कपड्यांवरून रुसायचं नाही. जमलं तर सदरा घालायचा आणि हट्ट न करता तयार व्हायचं नाहीतर तुला कार्यक्रमाऐवजी शाळेत रवाना करू. तसं ते पिल्लू तयार झालं. त्याला माहित नव्हतं आई नेमकं कुठे नेणार आहे ते... मलाही माहित नव्हतं त्याला कार्यक्रम आवडेल का? का तो कंटाळून मला घरीच आणेल पण तरीही म्हटलं पहावं प्रयोग करून. तशी मला थोडी खात्री होती किमान गाण्याचा आणि भजनाचा कार्यक्रम तो आवडीने पाहिलं ह्याची. नाही म्हणायला अगदी दीड वर्षाचा असताना त्याने माझा ३ तासाचा कथक चा कार्यक्रम न रडता पाहिला होता. शिवाय सहा महिन्यापूर्वी कथक च्या रेकॉर्डिंग लाही तो छान एकटाच बसला होता. म्हणून थोडा धीर केला होता. 

  लगबगीने आम्ही सकाळी कार्यक्रमाला पोहचलो, सभागृह एकदम भरले होते. अगदी दोन महिन्याच्या बाळापासून ते १२ वर्षाच्या मुलांपर्यंत खूप बालक - पालक तिथे होते. आम्हाला पोहचायला तसा उशीरच झालेला, त्यामुळे मागे जागा मिळेल तिथे आम्ही स्थिरावलो. बसता क्षणीच गुरुजींनी सगळ्यांना प्रेमाने हाक दिली आणि अखंड सभागृह शांत झाले. ईशानही त्याच सभेचा एक हिस्सा आणि त्यानेही सभेचा आदर करेल असं आचरण बसता क्षणीच दर्शवल. थोड्याच वेळात गुरुजींनी मेडिटेशन करू सुचवलं आणि मला कळेना आता हे पिल्लू काय करेल ह्याच. थोडेसे खुर्चीत बसून जमतील असे व्यायाम प्रकार सुरु केले आणि ईशान एकदम आपल्याला हे रोजचे शाळेतले प्रयोग आई बरोबर करायचेत तर आपण आईला आधी सांगावं हे असं आणि तसं कर ह्या आविर्भावात मलाच सूचना सुरु झाल्या. अगदी डोक्यावर हात मारावा का भरपूर हसावं ह्या द्विधा मनःस्थितीत असतानाच गुरुंजींची सूचना आली आता डोळे बंद आणि मोठे श्वास घ्या तसा हा पट्ठ्या एकदम सगळ्या सूचना व्यवस्थित follow करू लागला. ईशानच्या मॉंटेसरी मध्ये योगाचा एक तास घेतात एवढच मला वर्षभर माहीत होत पण नेमकं ह्या मुलांना ध्यानालाही बसवतात ह्याची सूतराम कल्पनाही मला नव्हती. घरी नाही म्हणायला तो माझ्यासोबत थोडा योगा करण आणि मी ध्यानाला बसल्यावर कधीतरी कॉपी करण ह्या पलीकडे ह्याने आम्हाला जराही शाळेच्या प्रयोंगबद्दल कल्पना दिली नव्हती. त्याच ते छानस रूप पाहून मला खूपच गंमत वाटली. काही का असेना हा १० मिनिट जर असा बसला तरी कार्यक्रम सफल झाला असं मला उगाच वाटलं.  संपूर्ण २५ मिनिटे जरी तो डोळे बंद करून बसला नाही तरीही सभेचा भंग करावा असं त्याने काहीच केलं नाही. आजू-बाजूच्यांना जराही त्रास दिला नाही. भजनाचा कार्क्रम सुरु झाल्यावर मात्र त्याला रेस्टरूम आणि रेस्टॉरंट ला जायचं होत. तसा मग ब्रेक घेतला आणि त्याचा डबा त्याला बाहेर खाऊ घातला. मग साहेब पुन्हा चार्ज झाले आणि आत आले. एव्हाना गुरुजींचा प्रश्न-उत्तराचा कार्क्रम सुरु होणार होता. मला पुन्हा चिंता आता हा बाहेर येईल आणि मला खेळायला नेईल. 

गुरुजींनी थोडेसे ज्ञानाचे संभाषण सुरु केले आणि त्या संभाषणात हे पिल्लूही रमले. सभेतल्या लोकनासोबत तो ही "yes", "no " अशी उत्तरे देऊ लागला. सगळ्यांनी टाळ्या वाजवल्या तर ह्यानेही आपल्या टाळ्या त्यात आवडीने ठोकल्या. मला वाटलं सगळ्यांसोबत मुलांना असं करायला आवडतच. पण थोडं निरखून पाहिलं तर साहेब मोठ्या माणसासारखे ऐटीत बसून सगळं ऐकत होते. शिवाय पहिल्यांदाच सभागृहात त्याला त्याची अशी खुर्ची मिळाली होती, त्याचाही रुबाब असावाच. गुरुजी सगळं इंग्रजीत बोलत असल्याने, ईशानला सगळं समजतंय ह्याची मला खात्री होती. मध्येच गुरुजींनी प्रश्न केला, इथे आर्ट ऑफ लिविंग चे किती शिक्षक आहेत? तसे काही हात वरती गेले, आणि त्यात आमच्या चिरंजीवाचाही लांबलचक हात वरती होता. कपाळावर हात मारून मी त्याला खाली कर म्हणाले तरी साहेब हटेनात. इतक्यात आजू-बाजूच्या आणि मागच्या रांगेतल्या सगळ्यांचाच हशा पिकला. मागच्या काका-काकूंनी त्याला एकदम विचारलंच, तू पण शिक्षक आहेस? तसा हा एकदम म्हणाला "हो तर, आहेच मी शिक्षक!" तस्से मला माझे भाऊ आजोबा आठवले (माझ्या आईचे वडील, तालुक्याच्या शाळेत मुख्याध्यापक होते). अजूनही आमच्या पूर्ण वंशावळीला मास्तरांच्याच नात्याने संबोधतात. अगदी कडक शिस्तीचे आणि सगळ्यांना शांतपणे धाकात ठेवणारे. उगाच मनात शंकेची पाल (का भीती?) चुकचुकली... कदाचित चुकून हेच नाही ना आले आपल्या पोटी? तेवढ्यात माझ्या बाजूच्या एका ताई म्हणाल्या, अग असेल तो गुरुजींचा मागच्या जन्मीचा शिष्य, तुला काय माहीत? तस्सा मी सुटकेचा निःश्वास टाकला. (ह्या निःश्वासाची कल्पना केवळ ज्या व्यक्ती भाऊंच्या सहवासात आले त्याच चांगली करू शकतील...) थोड्या वेळाने हळूच मी ईशानला पुन्हा विचारलं "तू खरंच शिक्षक आहेस का रे?" तो म्हणाला "mommy, I am a teacher okay?" तसं मान डोलावण्यापलीकडे माझ्या हातात काहीच नव्हतं म्हणा. मुलं आई-बाबाला कुठे तोंडघशी पाडतील ह्याची प्रचिती यायला आम्हाला आधीच सुरुवात झालीय, आता फक्त आशा करायची अगदी तोंडावर आपटेपर्यंत काही फजिती नको चार-चौघात! 

थोड्याच वेळात गुरुजींनी आश्चर्याचा धक्का दिला मागच्या सगळ्या माझ्या लाडक्या मुलांना मी भेटायला येतोय. कोणीच जागे वरून ऊठू नका आणि उगाच गर्दी करू नका. मी सगळ्यांना भेटायला येतोय. अर्थात अमेरिकेतली सभा सगळ्यांनी गुरुजींचा आदर राखला. उगाच कसलीच गर्दी धावपळ झाली नाही. आणि हळू हळू गुरुजी सगळ्या रांगांमध्ये येउन भेट देऊ लागले. आता पुन्हा माझ्यातली आई जागी झाली, ईशानला पट्टी पढवायला. गुरुजी येतील तर नमस्कार कर हात जोडून वैगरे वगैरे. त्याला गुरुजी हा शब्द तसा अनभिज्ञ. पण तो "हो" म्हणाला. हळूहळू गुरुजी आमच्या रांगेसमोर आले अगदी माझ्या आणि ईशानच्या अर्ध्या हाताच्या अंतरावर... मीही ह्या सत्पुरुषाला माझ्या आयुष्यात पहिल्यांदाच इतक्या जवळून पाहत होते आज. भारतात असताना गुरुजींना इतक्या जवळून पाहायचं कधीच भाग्य झालं नाही. कदाचित आपल्या सुपुत्राची कृपा असावी. आजच्या सभागृहातही सगळ्यांना इतक्या जवळून गुरुजींना पाहताच आलं अस नाही. काहीच इतके भाग्यवंत. त्यांना पाहता क्षणीच माझ्या डोळ्यातून अचानक अश्रू वाहिले... समजलच नाही नेमकं काय होत होते ते. ईशानही हात जोडून त्यांच्या समोर एकही अक्षर न बोलता काही क्षण स्तब्ध. गुरुजींना डोळे भरून पाहताही येणार नाही अशा काही तो ऊर्जेचा स्रोत भासला. ते थोडे पुढे निघाले, तसे ईशान म्हणाला "नमस्ते आजोबा!" तेव्हा मी अचानक भानावर आले. पाहिलं तर पिल्लू अजूनही हात जोडून होता. अचानक मला राऊळ महाराजांची आंगणे वाडीतली भेट स्मरली. त्यांना मी देवळाच्या गाभाऱ्यात अशीच सहजच भेटले होते, मला तर तो पर्यंत माहीतही नव्हत राऊळ महाराज कोण आहेत हे. त्यांनाही पाहता क्षणी माझ्या डोळ्यात असेच अश्रू आले होते... भानावर येईपर्यंत भक्तांची रांग त्यांच्यापुढे लागली आणि गर्दी जमली होती. त्या गर्दीतून बाहेर आले तसे मामा-मामी आणि मावशी-काका मला म्हणाले भाग्यवान आहेस तू इतक्या जवळून तुला पाहता आलं तेही तू पहिल्यांदाच आलेल्या जत्रेला. एवढ्या वर्षात पहिल्यांदा आम्हालाही त्यांचे ह्या जत्रेत दर्शन झाले, कदाचित तुझा पायगुण असावा... तेव्हा मला काहीच समजल नव्हतं. त्या नंतरचा हा तसाच एक सुखद अविस्मरणीय, वर्णातीत अनुभव. जेथे सगळ्यांचेच सहज कर जुळले होते, मनं प्रसन्न झाली होती आणि आनंदाश्रू ओसंडून वाहत होते...       

हां ये मुमकिन है|

Margaret Atwood had said "In the end, we'll become stories!" True, everyone will have a story to tell at the end but how your story inspire others will make you different. I found many who have given Midas touch to my life, but story of Dr. Taru Jindal showered me with all emotions.

My cousin Dr. Urmila Tarawade, insisted me to cover Dr. Taru on my youtube show 'Women's Special Express'. After that, I could never stop learning about Dr. Taru. Our first phone call left me with feeling that I talked to living saint. After our recording as well I busted into tears. Through out that day, I cursed God why he had play his inning so evil. No matter what landed in her fate, she is still walking tall and contributing her life in most beautiful way. 

I recently finished her book on "A Doctors experiments in Bihar", journey truly crafted by Dr. Taru with inspiration of Dr. Prakash Amate and Dr. Abhay Bang. How born and brought up metro city girl, decides to move in Bihar for her contribution to the needy once and how she makes a difference as a doctor, friend and family member to each person in town is  breathtaking story to read. 

Being gynecologist, ideally she should have focused on patients, training local medical staff with most recent techniques but as she sees condition of hospital, she began to work as a cleaner...With the help of government admins she brought confirmative changes in district hospital. The hospital which was once filled with dogs and trash and no doctors transformed to an extend that it got rewarded for most cleaned, disciplined district hospital in Bihar over just couple of years. Her journey did not stop to one hospital but transfiguring many primary cares from villages to Masadhi rural area in Bihar, where medical facility did not existed ever. 

Her leadership through acts of working is commendable. Her creative solutions to bring people together the way they like and educating them for medical disciplines and advices were prodigious. She made training programs simpler for local medical staff, as she worked through their belief systems. She inspired and built local medical staff, Asha workers skillfully. She worked as mother to everyone in medical centers and villages. She worked for each type of patient, focusing on women and children. 

Many of us may feel, as a doctor it's easy to contribute to villages or uneducated areas, however after reading this book, I learned it's impossible to work with people whose superstitious belief systems are strong. It's impossible to think and work calmly by letting once degree credential off with people, who may throw word swords everyday at you to challenge your knowledge out of no credibility. It's impossible to love and care, work with same energy and passion for patients who may not trust you. For all this to happen, one must have deep inner drive to change people for their good and abundance of love for people around you to accept their ignorance and work through their belief system. That's where I find, Dr. Taru standing tall throughout and making a difference. 

When brain tumor incident turned down young lady how she looked at it and moved on to work in lactation consulting area is praiseworthy. Readers heart goes out after learning, Dr. Taru will never be able to conceive being so young, who have spent relentless days and nights to see happy mothers and babies. Have made efforts in every stage of medical care to have this happened and trained staff with heart.

Goodbye event from Masadhi simply touches the reader and helps acknowledge, nothing goes in vain when someone worked through heart and right intent. When entire village gathered to meet Dr. Taru while departing for good from their place, they cried as if their mother is leaving them. Finally, everyone appreciated her efforts and at least now they will seek right medical advices and open their wings soothes the reader. 

 Success of this book is not just experiencing a journey as if one has lived it but to take motivation further that everyone must contribute to the needy part of the world with whatever skills they have and in whichever area they can work, with right intent. As Dr. Taru says, we are focusing on one percent improvement that leads to hundred at the end!

Please note : I have read Marathi translation of "A Doctors experiments in Bihar" - "हां ये मुमकिन है|" by Rama Hardikar-Sakhdev and it has really came out good. I generally don't prefer translated books however this translation is simply amazing to count on!

Thanks Teju :) for all efforts for getting this book to sending me from India to US!

Utopia

बऱ्याचदा लहान मुलं आपल्याला खूप मोठ्या संकल्पना खूप साध्या छोट्या कृतीतून समजावतात... तेव्हा वाटत हे इतकं सगळं सोप असताना आपण उगाच कुठल्यातरी boundary line मध्ये आपला game अडकवतो आणि जगण्याचा मुक्त आनंद हरपवतो. 

आजचा अजून एक अनुभव जो आमच्या छोट्या ओमीने आम्हाला दिला. त्याने पुन्हा एकदा आम्हाला जाणीव झाली आपल्यातला निखळ पणा थोडा गमावण्यापेक्षा आहे तस जग पाहता येणं हेसुद्धा एक प्रग्लभ लक्षणं आहेच ना?

आज आमचा तीन वर्ष ११ महिन्याचा ओमी community park मध्ये खेळायला गेला तर community मधली लहान मूल  नसल्याने, आमचा दोघांचाही त्याने पूर्ण घाम गाळला, इतका की त्याच्या पार्कमध्ये आम्ही तिघांनीही पळायच्या शर्यतीतली  बक्षीसं घेतली आणि शेवटी पार्कमधल्या climbers वर चढून बसलो, इतक्यात कुठूनशी १०-१२ वर्षाची दोन मुलं तिथे आली. बाप लेकाला त्या मुलांची कंपनी मिळाल्याने मी सुटकेचा निःश्वास टाकला घरी स्वयंपाक गरम करायला पळ काढला.  

तोच अमेयचा पंधरा मिनिटात फोन, ओमी ने नव्या मुलांना घरी यायचं निमंत्रण दिलंय आणि ती आल्याखेरीज साहेब पार्कमधून घरी येणार नाहीत. हा आमच्या आता सरावाचा भाग आहे, शेवटी पार्कमधली असलेली मुलं घरी घेऊन आल्याशिवाय आमचे साहेब आमच्याशी सहकार पुकारत नाहीत, त्यामुळे मीही अमेयला लगेचच होकार दिला. फक्त विचारलं ती मुलं जेवलीत का आपल्या घरी बेत करणार आहेत. त्यावर अमेय म्हणाला मी येतो मग पाहू. मला काहीतरी तो सांगणार असं वाटलं पण आमच्या पट्ठ्याने बाबाला कसलाही वेळ दिला नाही. इकडून तिकडून पळवून, आपली गाडी त्या मुलांना देऊन, स्वारी घरी आलीच. सगळेच ओमीच्या play room मध्ये आणि अमेय त्यांच्या मागोमाग. माझं आपलं एका पाहुण्यांशी बोलणं संपवून, मी त्याच्या खोलीत नव्या मित्र मैत्रिणींना hi करायला गेले तोवर २०-२५ मिनिटे झाली होती आणि ८ वाजायची late घंटा मी वाजवणार तोच ती सगळी मुलं आपापली खेळताना दिसली.  आमचा छोटा त्याच्या गाड्यांसोबत व्यस्त, १० वर्षाचा Kadeline ओमीच्या फळ्यावर गणितं करत होता १२ वर्षाची हुशार Cathy अमेयशी मस्त गप्पा मारत होती. मीही त्यात सामावले. मुलं मिक्स origin ची होती. मी सहजच विचारलं कुठे राहतात, तर Cathy म्हणाली ती आपल्या बाबाला भेटायला आलीत. मला वाटलं बाबा इथेच राहणारा असेल, म्हणून पत्ता विचारणार तोच अमेय म्हणाला बाजूच्या मोटेल मध्ये आलेत सगळे. मी एक क्षण गोंधळले. त्या मुलीच्या काहीसं लक्षात आलं. भाषा समजली नाही तरी तिने माझा चेहरा छान वाचला आणि लगेचच म्हणाली, माझा बाबा खूप प्रवास करतो, पण तो आम्हाला भेटायला येतो दर दोन आठवड्याने. म्हणून मग आम्ही कुठल्या तरी हॉटेल मध्ये भेटतो आणि आमचा विकांत घालवतो. मी म्हटलं अच्छा, मस्त आहे तुझा बाबा. मग तुझी शाळा आई बाकी कुटुंब? तर सगळी माहिती तिनं पुरवली, मला एकूण ३ भावंडं. त्यातली दोन  बाबाची दुसऱ्या पत्नी सोबतची इत्यादी ते अगदी माझी सख्खी आई एका नव्या boyfriend सोबत राहते आणि त्याला carona बिअर आवडते इतपर्यंत. इतकं सगळं तिने इतक्या सहजपणे सांगितलं की मलाही त्यात काहीच वावगं नाही वाटलं. पण उगाचच मत्सर मात्र वाटला. वयाच्या पंधराव्या वर्षी सुद्धा मला माझ्या बाबाने घरात मला दुसरी आई आणावी ह्यावर माझं माझ्या आज्जी, मावशी, माम्या  आणि आत्यांशी एकमत नव्हतं, दुसरी आई आमच्या घराला आवश्यक असूनही आम्ही दोघी बहिणी आणि माझा बिच्चारा बाबा आम्ही सगळेच कित्येक वर्ष संभ्रमात होतो. तब्बल ७ वर्ष ह्या गोष्टीचा घरी जप झाला शेवटी मी दहावीत असताना माझ्या बाबानेच सांगितलं माझ्या मुली आता मोठ्या आहेत मला कोणा सोबतीणीची गरजच काय आणि विषय गुंडाळला. पण आज का कुणास ठाऊक ती समोर असलेली छोटी Cathy मला खूप काही सांगून गेली, थोडं धस्स झालं काळजांत. त्या मुलांना जेवायला द्यावं तर आपल जेवण ह्यांना आवडेल न आवडेल ह्या संभ्रमात मी त्यांना विचारल, थोडस सरबत घेणार का? त्यावर मुलं लगेचच तयार झाली आणि dinning वर आली. ओमीच्या रूम मधून निघताना आमची ऑफिस खोलीही पहिली... आणि आमची खोली पाहायला जाणार इतक्यात मुलांना मी पळवलं... मला आणि अमेयला समजतच नव्हतं नेमकं. तोच Cathy पुन्हा एकदा म्हणाली, तुमचं घर खूप सुंदर आहे. ओमीचा कार बेड आहे तसाच काहीसा माझ्या बाबानेही मला घेतला होता. त्याची खेळण्याची खोली खूपच भारी आहे. सरबत पिताना ती अजूनच मोकळी झाली... माझा बाबा खरतर former baseball champion Curtis Goodwin आहे. त्याला डोक्याला खेळताना मार लागला आणि मग त्याला early retirement घ्यावी लागली. इतका सगळा संवाद चालू असताना, मला अमेय काहीतरी सांगू पाहत होता...माझ्या लक्षात येत होत की ह्या मुलांना आपण आता जेवायला त्यांच्या घरी पाठवू. पण समजत नव्हतं कस थांबवावं.  छोटा Kadeline थोडा वेगळा होता, सगळं अवसान जमवून तोडक मोडक बोलत होता. अमेय त्याच्याशी फुल्ल expression मध्ये थोडं समजतंय types आणि मीही त्याला दाद देत, मध्येच शेवटी Cathy म्हणाली माझा भाऊ autistic आहे, त्याला बरंच समजत पण. तो अजूनही शाळेत जात नाही, आम्ही त्याला घरीच शिकवतोय. त्याला शाळेत जायचंय, तर लगेचच Kadeline म्हणाला माझा vaccine shot झाला की मला शाळेत जाता येईल आणि Cathy त्यावर आम्हाला मान डोलावून सांगत होती, "It may not be possible!"  पुनःश्श आम्ही सुन्न आणि अमेय ने फायनली मला सांगितलं अरे त्यांचा बाबा almost हलत डुलत येईल आणि smoke चा भयानक वासही येईल तर जरा सांभाळून. मुलांना आता घरी पाठवूया खूप उशीर झालाय त्यांना जेवायला. Cathy ने बाबाला फोन करून बोलावलं, तर बाबा ५-१० मिनिटात आमच्या घरात हजर. मुलांना अमेय घरी घेऊन येणार तर त्याने घर पाहून ठेवलं होत, अगदी जबाबदार बाबासारखं. मी न्यायला येईन असं अमेयला कबूलही केलं होत. तसा बाबा आला...आपला बाबा आला तर Kadeline धावत गेला आणि आमच्या घराचं दार त्याने स्वतःच्या घरासारखं उघडलं. बाबासाहेब आत आले, तर मी मास्कच्या  शोधात... शेवटी एकदाचा मास्क हातात येईपर्यंत त्याने अमेयचा यथोच्च समाचार घेतला. तुमच घर आणि तुम्ही छान लोक आहेत इथपासून ते तुम्हाला Disney ट्रिप करायची असेल तर मला सांगा मी एकदम free मध्ये तुमची व्यवस्था करेन. माझ्या मुलांना तुम्ही घरी आणून खेळवलंत म्हणून त्याने पोटभरून आभारही मानले. अतिशय झिंगलेलालच खरंतर, तरीही बापाचं हृदय त्याचं, आपल्या मुलांनी so called  सभ्य वर्गातल्या कुटुंबाशी संबंध जोडला ह्यातच त्याला धन्यता वाटली, असा आमचा थोडा बहोत समाज झाला. त्याने अगदी आवर्जून सांगितलं माझ्या मुलांशी खेळायला उद्याही आवश्यक या, मस्त वाटेल त्यांना. इथे त्यांना कोणीच मित्र नाहीयेत, एकटी पडतात कधीकधी. पुन्हा पुढल्या खेपेस आम्ही ह्याच मोटेल मध्ये येऊ म्हणजे त्यांनाही आवडेल. निघायचा विषय कसातरी निघाला आणि त्या दोन्ही मुलांनी garage मधल्या वहाणा हाताने main door समोर नेल्या, मुलीने बाबाच्याही चपला बाहेर काढल्या आणि त्यालाही... सगळ्या कुटुंबाने बाहेरच वहाणा घातल्या, घरातली छोटी खुर्ची नाकारत. अगदी बाहेर पडले तरी गप्पा मारत राहिले... त्याच्या मुलांनी त्याच्यासमोर MacDonald ची फर्माईश केली तर बाबा एका पायावर तयार... शेवटी हसत खेळत तिघेही गेले. 

त्यानंतर मी आणि अमेय कितीतरी वेळ बोलत होतो... समजेना घाबराव का नाही.  Curtis सारखा मागे लागला होता माझा नंबर घ्या लिहून मला miss call दया. आम्ही तथा कथित सभ्य वर्ग, संभ्रमात...  कसतरी टाळलं नंबर देवाण घेवाणीच... पण कित्येक वेळ झाला प्रसंग कसा घ्यावा ह्यावर कीस पाडत बसलो. खरंतर कुटुंब वत्सल लोकांशी तस घाबरू नये पण सध्या इथे चोरी प्रकरणं खूपच बळावलीत, इतकी लोक दिवसाच mail box तोडण्यापासून ते घर फोडी पर्यंत काहीही करताहेत. मग वाटलं जाऊ दे भित्यापोटी ब्रह्मराक्षस! काही व्हायचच असेल तर होऊ देत. पण आपण जर ह्या तथा कथित उद्ध्वस्त कुटुंबाला थोडा हक्काचा पाहुणचार दिला तर त्यात काय बिघडलं? एखादया श्रीमंत खेळाडूला आज अचानक दारिद्र्याचे दिवस आले म्हणून त्याने उसनं अवसान घेऊन मी श्रीमंत आहे भासवण्यासाठी एखाद खोटसं खड्याचं घड्याळ खरं सांगितलं तर काय बिघडलं? जाताना त्यानेही मायेपोटी आमच्यासमोर हातच तर जोडले होते "नमस्ते" म्हणून आणि आम्हीही. 

ह्या सगळ्या प्रसंगानंतर मला माझ्या पप्पाची आठवण मात्र नक्की आली... एकदम त्या Curtis सारखा माझा बाबाही दिलदार... सगळ्यांना free boat ride आणि मुंबई दर्शन करवणारा, ओमी सारखा कोणाही अनोळखी माणसाला घरी जेवायला आणणारा आणि ओमी सारखाच नितळ निर्मळ! हा ओमीही आयुष्यभर असाच राहू देत निरागस, सगळ्यांना आपलंस म्हणणारा... 

अशी जगातली सगळीच मुलं जर आयुष्यभर निर्मळ राहिली तर दुनिया Utopia लवकरच होईल, ह्या विचारानेच आज खूप दिवसांनी युद्धाच्या विध्वसंक बातमी नंतर शांत झोप लागली.