एक असाही वाढदिवस!

नाही म्हटलं तरी प्रत्येकाला स्वतःच्या वाढदिवशी छानच वाटतं. बऱ्याचदा आपल्या जवळच्या माणसांनी आपल्यावर प्रत्येक वाढदिवसाला इतका प्रेमाचा वर्षाव केलेला असतो की वर्षातले ३६४ दिवसांचं आणि वाढदिवसाच पारडं कधीच समानतेला येत नाही. वाढदिवसाच पारडं नेहमीच जड आणि प्रेमाच्या ओलाव्याने अधिकच भरून जात. त्यात तुमचा एखादा माईलस्टोन वाढदिवस असेल तर केवढी गंमत. ती शब्दात नाहीच पकडता येणार.  

बऱ्याचदा बेचव वाटणाऱ्या काळातलाही वाढदिवस मात्र आपल्याला छानच वाटतो. आता थोडं मग वळून पाहताना मला स्वतःचीच खूप गंमत वाटते. कित्येक वेगळ्या वळणांवरून जाताना परमेश्वराने किती सोयी करून ठेवल्या होत्या ह्याची शाश्वती वाटते. ह्या शाश्वतीची जाणीव ह्या वाढदिवशी जरा जास्तच घट्ट झाली. 

माझ्या जोडीदाराने आपल्या लाडोबाईसाठी केवढी ती तयारी करावी? अगदी दोन महिन्यापासून त्याचा आमच्या सगळ्या गॅंग सोबत मोठाच प्लॅन चालला होता. माझ्या बहिणीची अगदी मध्यरात्री surprise visit आणि झोपलेल्या प्राण्यावर जसे छोटेसे पिल्लू पडावे तशी सॅमी (माझ्या बहिणीची मुलगी ) माझ्या अंगावर टाकून सगळ्यांनी मला मस्त जागे केले. 

आतापर्यंत सुदैवाने माझे प्रत्येक वाढदिवस वेगळ्या धाटणीतले, अतिशय सुखद अनुभवांना साक्षी झालेले. शाळेत वाढदिवस साजरा करता येत नाही ह्याची खंत माझा बाबा पुरेपूर भरून काढायचा. अगदी कौतुकाचा आणि कपड्यावरून हट्ट केलेला पाचवा मोठा वाढदिवस जो माझ्या सगळ्या कुटुंबियांच्या आणि खास करून माझ्या मोठ्या आत्याच्या आठवणीतून कधीही पुसणार नाही. (आता आठवलं तरीही मला त्याची लाज वाटते. न आवडणाऱ्या कुठल्याच गोष्टींना मी कसा हात लावू? ह्यावरून जे काही झालं होत, त्याचे फोटो आता पाहताना मात्र संमिश्र भावना निर्माण होतात.) ज्या वर्षी आई आजारी होती, तो आठवा वाढदिवसही माझ्या बाबाने तितक्याच आनंदात केलेला आणि त्यातनंतरचा नववा वाढदिवस माझ्या दोन्ही आत्या आवर्जून घरी आलेल्या.  आजोळी झालेला अकरावा वाढदिवस. मला वाटत माझ्यापेक्षा माझी सगळी भावंडं आणि अख्खी  कणकवली हा वाढदिवस कधीही विसरणार नाहीत.  cake गावात नसताही बाबाने एका बेकरी वाल्याला जास्त पैसे देऊन उपलब्ध केला होता. माझ्या मावशीने मला किती समजवण्याचा प्रयत्न केला होता, इतका की वाढदिवस  जवळपास पन्नासहून अधिक घरातल्याच नातेवाईकांसोबत झाल्यावर माझी मावशी मला जवळ घेऊन ओल्या डोळ्यांनी केक साठीचा हट्ट कसा चुकीचा होता हे समाजवत होती. माझ्या आजोळी तर माझा बाबा नेहमीच कौतुकाचा विषय होता. एक नवरा म्हणूनही ती एक असामी व्यक्ती त्यांनी अनुभवलेली आणि एक बाबा म्हणूनही. माझ्या मावश्या मला नेहमी म्हणायच्या लग्न झाल्यावर हीच एवढं कौतुक झालं नाही तर हीच कस होणार? पण सुदैवाने हा प्रश्नच उद्भवला नाही आणि माझ्या मावश्या मात्र नेहमीच खुश राहिल्या. अगदी दुसऱ्या वर्षीपासून आठवणारे सगळे वाढदिवस माझ्या ह्या वाढदिवसादिवशी पुनःश्च समोर आले. बाबा गेल्यानंतर मित्र-मैत्रिणींसोबत आणि बहीण भावंडांनी दिमाखात साजरे केलेले. लग्नाआधीचा  special वाढदिवस अमितकडे झालेला आणि लग्नानंतरचा पहिला वाढदिवस पू-सनी ची अशीच surprise visit आणि पूर्ण आठवड्याची आमचा surprise ट्रॅव्हल. 

अठराव्या वाढदिवसांनंतर मी खर तर किमान पक्षी तीन केक तर जास्तीत जास्त ७-८ केक सहजचं कापले असतील. वेगवेगळ्या ग्रुप्स सोबत नवीन नवीन धमाल आणि खूप पार्ट्या. माझ्या रूममेट्स तर मला म्हणायच्या मे महिन्याचा पहिला आठवडा बेकारीचा धंदा जोरात असतो. पण ह्यावर्षी पहिल्यांदा मी माझ्या वाढदिवशी घरी केक असूनही कापला नाही. कारणही तसच. आदल्या दिवशी सायंकाळी अचानक एका इंटरनॅशनल कॉन्फरेन्स वरून मस्त viral fever घेऊन घरी थंडी तापाने बसले होते. माझ्या बहिणीचा आणि नवऱ्याचा अतिशय हिरमोड झालेला. सायंकाळी जेमतेम तयार करून त्यांनी आणि मुलांनी औक्षण केले. अर्थात सकाळ पासून फोनवर वर्षाव चालूच होता. नवऱ्याने केलेले सगळे प्लॅन्स शिफ्ट व्हायची वेळ. झोपण्यापूर्वी मला खुश करावं म्हणून दोन महिन्यापासून कठोर मेहनीतीने त्याने माझ्या सगळ्यात जवळच्या मित्र-मैत्रिणी ते जवळचे नातेवाईक ह्यांना सगळ्यांना जमवून त्याने छान स्लॅम बुक तयार केली होती, त्यात त्याला कधीच माहित नसलेली गुपित होती तर काही प्रसंग आणि क्षणांना मला स्वतःलाच नव्याने उजाळा मिळाला आणि वाटलं हे तर सगळं अगदी काळ-परवाच घडलं होत. कधी एवढी मोठी वळण आपण लीलया पार पाडली? अमितने तर एक मस्त विनोदी कविता तयार केली होती, तर माझ्या जवळच्या मैत्रिणींनी खूपच गुपित सांगितली होती. इतकी की हे पूर्ण वर्षभर माझ्या नवऱ्याला आणि माझ्या इकडच्या मित्र मैत्रिणींना फुकटचा खुराक मिळाला. माझ्या मावश्यांनी  मला मात्र पहिल्यांदा आयुष्यात रडवले, असं कौतुक करून ठेवलं होतं की माझा स्वतःवरच विश्वास बसेना.  ज्या माझ्यावर सदैव सूचनांचा आणि कटाक्ष नजरेने मला पाहण्याचा  जन्मसिद्ध हक्क समजतात. मग मात्र उगाच वाटलं, इतकी वर्ष मी त्यांचा  traditional thinker's च्या bucket मध्ये उगाच समावेश करत राहिले. पण स्वतः आई आणि आणि मावशी झाल्यावर माझही तर तसच काहीस झालं होत खरं. ताई , दादा अगदी माझ्या लहान बहिण-भावंडानी तर  मला अक्षरशः मूर्तिमंत देव केलं होत आणि मला मात्र त्या अखंड रात्री झोप लागली नव्हती. एकतर आधीच खोलीत आजारपणामुळे एकटी झोपले होते, त्यात हा एवढा मोठा फ्लॅशबॅक चित्रपट आणि कित्येक जणांच्या माझ्या पुढल्या वाटचालीबद्दलसाठीच्या अनंत शुभेच्छा आणि थोड्याश्या अपेक्षाही. मावशीचे सकाळचे फोने वरचे बोल राहून राहून आठवत होते, प्रत्येक टप्प्यावर तू चांगली वळणे आवर्जून घेतलीस, आता तर खऱ्या अर्थाने आयुष्य चालू होतय, तेव्हा ज्या कामाचा विडा तू उचलला आहेस ते काम पूर्ण कर. तुझा प्लॅटफॉर्म छान बनव आणि तुझ्यासारख्या अनंत प्रणाली तयार कर. अचानक पुन्हा एकदा दहावीच्या परीक्षेसारखं वाटल, आता ह्या वेळेला तर आपला पेपर अर्धवट नाही ना राहणार? मग पुन्हा एकदा शीतल आणि राजश्रीचा मेसेज आठवला, शांतपणे काम कर उगाच धावू नकोस. आयुष्य मॅरेथॉन आहे आणि स्प्रिंट नाही ह्याची पुन्हा पुन्हा आठवण करत राहिले आणि मग एकदाची शांत झोपले. 

ह्यानंतर खरी गम्मत सुरु झाली. माझ्या नवऱ्याने दुसऱ्या दिवशी साठीचे काही वेगळेच प्लॅन्स आखले होते. पण आजारपणामुळे पुढले दोन दिवस मी घरातून बाहेरही निघू शकले नाही. शेवटी रविवारी सगळे चिडले आणि म्हणाले आज तर खास तुझ्या आवडीच्या हाल्फ-मून बे च्या रेस्टॉरंटला जायचंच आहे. त्यातून माझ्या एका जवळच्या मैत्रिणीने धराने  पू-सनी ला घरी भेटायला बोलावले आणि आदल्याच दिवशी आम्हा सगळ्यांची मूलं taekwondo championship मध्ये मेडल्स घरी घेऊन आली म्हणून थोडं त्यांचं कौतुक करायचा असा अंदाजही तिने दिला. तिथून आम्ही थेट आमचं रेस्टॉरंट गाठणार असा प्लॅन. तसा माझा नवरा मला थाप मारण्यात अजिबात पटाईत  नाही. पण पू-सनी असतील तर त्याला काय पूर्ण जगाला मला टोपी लावता येईल. झाले तसेच, पू ने मस्तपैकी मला पटवले, ताई उगाच तिथे timepass करत बसू नकोस वगैरे वगैरे नेहमीच्या सूचनाही दिल्या. त्यामुळे मला खात्री झाली आपण तिथून लगेचच निघायचे, इतके कि थंड समुद्रजवळच्या रेस्टॉरंट मध्ये बसायचे तर ओढायची शाल पण मी जवळ घेतली. ओमी सॅमी उगाचच खायला देणार नाहीत म्हणून तिने धरा कडे मुलांचे वेगळे खाणेही ऑर्डर केले. इतक्या सगळ्या सावरा-सावरीत आणि आजारपणामुळे खरंच दमून गेल्याने मी माझा वाढदिवस जस्ट चालूच आहे हे पूर्णपणे विसरून गेले. (माझ्या रूममेट्स हे चांगलंच ओळखतील. त्यांच्या मते प्रणालीचा Birthday नसतो तर birth-week असतो.) इनफॅक्ट आमचे three musketeers, एकत्र जमणार म्हणून तीन दिवस न कापलेला केक मी स्वतःच घेऊन तिथे गेले. निघताना नेहमी सारखा मला उशीर होणार आणि ओमीला त्याच्या मित्रांसोबत कमी वेळ मिळणार म्हणून, अमेय सनी आणि ओमी आधीच निघालेले. सवयीपणे Venkyचा  गालीलाभ देण्यासाठीचा फोन आणि माझी गाडी चालू करतानाची तारांबळ एकच वेळ!  ह्या दोन्ही गोष्टींना खरंतर नेहमीच कसा एकत्र मुहूर्त लाभतो ह्याचे कोडे मात्र अजून सुटायचे आहे. पण मला जरब देणारी आणि मला मनसोक्त ओरडणारी Venky ही एक अजब व्यक्ती आहे. मैथिली आणि बाकी सगळेच Venkyला जरा माझ्याबाबतीत दमाने घ्यायला सांगतात. पण खर तर  आम्हा दोघांना त्याच काहीच वाटत नाही. मला तर आयुष्यात हक्काच्या काही स्थानांमध्ये ही एक जागा आहे, ज्याच्याकडे मी अखंड गॉसिप, अतिशय महत्वाचे निर्णय घेण्यासाठीचे opinions आणि कुठल्याही situations मनमोकळ्या पणाने मांडू शकते. तर असो, नेहमी प्रमाणे गाडी चालू झाल्यावर आमचा सवांद(?) सुरु झाला आणि पहिलाच सिग्नल मी ब्रेक केल्यावर पू ची घालमेल. किमान आज तरी हिला तिकीट लागायला नको. तसही माझ्या एका वाढदिवसाला मला असं driving तिकीट लागलं होत, तेव्हा त्याची मेल आली होती, आणि ऐन सेलेब्रेशनच्या वेळेस आम्ही सगळ्यांनी मी कसा आरामात सिग्नल ब्रेक केला होता ह्याची विडिओ क्लिप अतिशय मजेने पहिली होती. चंचल माझी मैत्रीण हे कधीही विसरणार नाही. ती अजूनही म्हणते, "प्रणालिको हर बार नयाही  birthday surprise मिलता है। हम तो सोच ही नही सकते और एन्जॉय भी नही कर सकते।" पण त्या वर्षांनंतर खर तर मी पहिल्यांदांच असा सिग्नल ब्रेक केला असेल. तर असो, ह्या सगळ्याचा परिणाम योग्यच होत होता, आणि जेव्हा धराकडे पोहचले तेव्हा Venky- मैथिली सुद्धा बाहेर होते. धरा-जिगी मुलांसाठी treasure-hunt प्लॅन करत होते, त्या दोघांनीही अमेय सनीचा काहीच अंदाज नसल्याचा भाव आणला. Venky ने हमखास मलाच का बाहेर ठेवलं आणि अमेयला प्लॅन मध्ये घेतलं वगैरे वगैरे कटकट चालू केली. त्या सगळ्या गडबडीत आम्ही बॅकयार्ड ने आत गेलो, तर खरंच surprise! आमचे दोन्ही मामा-मामी , माझी नणंद श्रेया, मुंबईहून खास आलेले नातेवाईक आणि आरव, सगळेच! रामा! "अजि म्या स्वर्ग पहिलाच!" एखाद्या लहान मुलाला व्हावा तसा गगनात मावेना असा आनंद मला अनुभवता आला. इतके महिने हा प्लॅन successful व्हावा म्हणून एक अख्खी टीम कामाला लागली होती, त्यांनाही तितकाच आनंद झाला. ह्या सगळ्याचा हिरो अमेय आणि जो प्लॅन succeessful व्हावा म्हणून serious tone मध्ये तोंडावर खोटं बोलू शकतो तो त्याचा साथीदार सनी आणि माझा गोंडा पिल्ला ओमी मात्र त्या क्षणी उपस्थित नव्हते. जेवण घेऊन यायला म्हणून गेलेले, तर त्यांना रेस्टॉरंट वाल्यानीच त्यांना थांबवून ठेवलं होत. पण आयुष्यातले सगळे खास क्षण आखीव रेखीव नसतातच मुळी. त्यातलाच हा ही एक!  

त्यानंतर मला वाटल बाबाकडून राहिलेला अठरावा वाढदिवस आज साजरा झाला. मैथिली-धरा आणि दोन्ही मामींनी मिळून अतिशय सुंदर decoration केले होते. tiera आणि sache पण आणले होते. मला आवडणारी खास पाणी पुरीही धरा ने केली होती. व्हाईट-पिंक एकदम girly girly cake, सोबत आनंदी, निरपेक्ष मायेचे चेहरे आणि निरागस मुलांची रेलचेल, तत्क्षणी वाटलं जगातल्या श्रीमंत माणसामध्ये माझाही समावेश आहे!

ता.क. - हा ब्लॉग लिहायचा उद्देश, माझ्या thanku रुपी भावना तुम्हा सगळ्यांपर्यंत पोहचवण्यासाठीचा आहे. अजूनही माझा आवाज, आणि तब्येत पूर्णपणे बरी नसल्याने, ह्या वेळी खूप जणांनी फोन केले तरी वेळेत ना उचलता आल्याने दिलगिरीही आहेच. पण जसं  माझ्या रूममेट्स म्हणतात, माझा birthday कधीही नसतो birthday-week  आणि birthday -month आहेच ना! तेव्हा थोडी ताकद आल्यावर बोलूच आणि नवे प्लॅन्स ठरवूच.